به اشتراک گذاری وسایل نقلیه از اوایل دهه 90 میلادی در کشور آمریکا باب شد و پس از بحران اقتصادیی که از سال 2008 گریبان گیر جامعه جهانی به ویژه اروپا و کشور آمریکا گردید نیز، تعداد افراد بیش تری به این روش روی آوردند (اشتراک گذاری در این جا به این معنی است که صاحبان خودرو می توانند در مواقعی که از ماشین خود استفاده نمی کنند، آن را با قیمت دلخواه و در زمان مشخص اجاره دهند). در حال حاضر این کار به نوعی یکی از بهترین راه حل های کوتاه مدت برای حل مشکلات حمل و نقل شهرهای بزرگ نیز محسوب می شود. در همین راستا یک گروه تحقیقاتی در ایالت کولارادوی آمریکا پیش بینی کرده است که تعداد این افراد تا پایان دهه جاری میلادی به 12 میلیون نفر خواهد رسید. در این بررسی ذکر شده است که تعداد کاربران وب سایت ها و اپلیکیشن های موبایل ارائه دهنده امکان به اشتراک گذاری خودرو تا به امروز 2.3 میلیون نفر است.
شاید کمپانی ZipCar با 810,000 کاربر، بزرگترین و شناخته شده ترین شرکت ارائه دهنده محیطی برای اشتراک گذاری باشد. البته شرکت های دیگری هم چون RelayRides نیز در این زمینه عملکرد خوبی از خود نشان داده اند و این بازار را رقابتی کرده اند (معرفی اپلیکیشن RelayRides). با رقابتی شدن و رونق گرفتن این بازار نیز سود سالانه شرکت های مرتبط افزایش خواهد یافت. در تحقیق گروه ذکر شده درآمد سالانه فعلی این شرکت ها 1 میلیارد دلار تخمین زده شده است و پیش بینی می شود که این درآمد تا پایان سال 2020 به 6.3 میلیارد دلار برسد. به نظر شما اگر در ایران نیز چنین شرکت هایی به وجود می آمدند که با استفاده از وب سایت و اپلیکیشن، محیطی برای اشتراک گذاری هر خودرویی را فراهم می کردند، چه مزیت هایی می توانست برای صاحب خودرو و استفاده کنندگان داشته باشد؟
با کلیک بر روی تصویر زیر و عضویت در صفحه توییتر 1Car، مطالب متنوع سایت را دنبال کنید.