دریفت با افزایش قدرت موتور– با افزایش قدرت موتور و با تغییر دنده در پیچ، خودرو شتاب میگیرد؛ با این کار قسمت عقب خودرو به سمت بیرون لیز میخورد.
دریفت Feint – در این دریفت راننده فرمان را به سمت خارج پیچ میچرخاند که موجب انتقال وزن خودرو به سمت چرخ های خارجی میشود. چرخش ناگهانی فرمان به حدی سریع اتفاق میافتد که قسمت عقب نیز ،لیز میخورد.
دریفت پرشی– زمانی که خودرو وارد پیچ میشود، راننده با قرار دادن چرخ داخلی عقب بر روی خط حاشیه جاده موجب کاهش چسبندگی این چرخ و در نتیجه انتقال تمام نیرو به چرخ خارجی میشود. در این حالت عقب خودرو لیز میخورد.
دریفت دینامیک (دریفت Kansei) – وقتی خودرو با سرعت بالا وارد پیچ میشود، ناگهان راننده پای خود را از روی پدال گاز برمیدارد؛ این امر موجب انتقال وزن خودرو به چرخ های جلو و کاهش چسبندگی چرخ های عقب میشود.
دریفت چرخشی– دریفت چرخشی شباهت زیادی به دریفت Feint دارد. تنها تفاوت آن این است که در این دریفت راننده یک دور کامل فرمان را میچرخاند که موجب چرخش بخش عقب خودرو میشود.
دریفت در مسیر خاکی – در این دریفت، راننده تایرهای عقب خودرو را داخل شانه خاکی مسیر می اندازد. که با این تکنیک راننده میتواند سرعت خود را در طول پیچ های متعدد مسیر حفظ کند.
همانطور که در تکنیک های بالا مشاهده کردید، دریفت برای خودروها، کار معمول و مناسبی نیست. یک خودرو برای اجرای دریفت یا تبدیل آن به یک خودروی دریفتی باید شرایط مناسبی داشته باشد. افراد علاقه مند به این تکنیک با اضافه کردن برخی تجهیزات در خودرو سعی در اجرای آن دارند؛ این تجهیزات میتواند شامل افزایش قدرت و ارتقای سیستم خنک کننده موتور جهت شتاب بیشتر، فشردگی سیستم تعلیق (MacPherson sturt) برای کمک به تغییر وزن خودرو به هنگام اجرای تکنیک های دریفت، و نصب دیفرانسیل ضد لغزش است که موجب کنترل خودرو به هنگام اجرای دریفت در چندین پیچ میشود. دیفرانسیل ضد لغزش موجب انتقال نیرو به هر قسمت از چرخ هایی که در طول دریفت چسبندگی دارند، میشود. این انتقال میتواند تنها به یک یا هر چهار چرخ منتقل شود. معمولا راننده نمیتواند هیچ کنترلی روی چسبندگی یا سیستم ترمز ضد قفل (ABS) خودرو داشته باشد؛ بنابراین تایرها خیلی راحت تر دچار چسبندگی و پنچری در فشارهای معمولی با کاهش چسبندگی با سطح جاده میشوند. از آنجایی که با چندین دریفت زدن چرخ های عقب خودرو دچار ساییدگی میشوند، رانندگان از تایرهای گران قیمت برای لاستیک های جلو و لاستیک های ارزان قیمت برای لاستیک های عقب استفاده میکنند. در این نوع خودروها تایرها بیشترین هزینه را برای راننده دارند. خالی از لطف نیست که بدانید وقتی به دنبال یک خودروی دریفتی مناسب هستید، اولین چیزی که برای آن در نظر می گیرید باید تایرهای عقب، وزن سبک ماشین و مقرون به صرفه بودن آن باشد. نسبت بالای وزن جلو به عقب، موتور قوی و فلای ویل که دور موتور را افزایش میدهد، از جمله دیگر شاخص های مناسب برای یک خودروی دریفتی است. از مشهورترین خودروهای دریفتی میتوان به تویوتا کورولا AE86 S14، نیسان 180SX، نیسان اسکایلاین GTS-T، نیسان Sil-Eighty و مزدا RX7 اشاره کرد (خودروهای ژاپنی نسبت به سایر خودروها در قسمت پشتی سبک تر هستند). شما میتوانید تنوع زیادی از این نوع خودروها را در مدل های اروپایی و آمریکایی پیدا کنید. تجربه اکثر رانندگان حرفه ای به شما می گوید که دریفت را با هر خودرویی و هر مهارتی میتوانید انجام دهید و جالب است بدانید که فورد موستانگ با بی ام و در این نوع خودروها در حال رقابت با یکدیگر هستند. گفتنی است که رقابت دریفتی بسیار متفاوتر از هر نوع خودروی ورزشی دیگری است؛ قضاوت در این خصوص بیشتر به مسابقه اسکی روی یخ شباهت دارد تا مسابقه اتومبیل رانی نسکار.
مسابقات دریفت
مثل هر مسابقه اتومبیلرانی دیگری این مسابقات نیز، به تجهیزات ایمنی خاصی نیاز دارد. در اکثر مسابقات، این خودروها باید مجهز به صندلی ایمنی مختص مسابقات در کابین و محافظ، و نیز، کلاه ایمنی راننده است. این مسابقات دارای مسیرهای کوتاهتر نسبت به سایر مسابقات است؛ این مسیر دارای یک تا پنج پیچ بوده که اغلب از پیچ های U شکل و مسیرهای متعدد S شکل تشکیل شده است. معیار امتیاز دهی عملکرد رانندگان در این رقابت ها نوع حرکت است نه زمان؛ دو نوع حرکت در این رقابت ها وجود دارد : حرکت سولو (solo) که در ابتدای مسابقه و تاندم (tandem) بعد از حرکت سولو یعنی زمانی که تعداد خودروهای باقیمانده کم میشود، اتفاق می افتد.
حرکت سولو شامل عملکر راننده در مسیر است که باید امتیاز 100 را در هر حرکت به دست آورد. معیار قضاوت شامل نکات زیر است:
رانندگی در مسیر پیچ – در پیچ ها دماغه ماشین باید رو به داخل و حرکت آن ثابت و یکنواخت باشد. همچنین راننده میتواند مهارت خود را با نگه داشتن چرخ های عقب به سمت خارج نشان دهد.
سرعت در پیچ – هر چه سرعت بالاتر باشد، بهتر است. قضاوت براساس سرعت بالا هنگام ورود به پیچ، داخل پیچ و خروج از آن است.
گوشه های دریفت – منظور از گوشه های دریفت، گوشه های خودرو به نسبت مسیر پیچ است. هر چه گوشه های ماشین بیشتر در اطراف پیچ باشد، بهتر است. این موضوع با حفظ مقدار زمان و حفظ این حالت سنجیده میشود. چرخش جلوی خودرو همگام با مسیر پیچ جزو دریفت های امتیازآور محسوب میشود.
عملکرد – حرکات نمایشی نیز در دریفت امتیاز محسوب میشود. این حرکات میتواند شامل نوع رانندگی و دودی باشد که به هنگام چرخیدن در پیچ ایجاد میشود. بعضی رانندگان حرکاتی مثل باز کردن درب خودرو یا گذاشتن دست یا پا بیرون از پنجره را انجام میدهند که در بعضی مسابقات اجرای این حرکات مجاز نیست. در طول این مسابقات باید پنجره خودرو بالا و درب ها بسته باشد.
دریفت تاندوم (tandom)
بعد از حرکت سولو (solo) ، رقابت دریفت تاندوم آغاز میشود؛ در این مرحله، همزمان دو خودرو، یکی در جلو و دیگری به دنبال آن، درون پیچ قرار میگیرند. این دریفت به عنوان یک دریفت تهاجمی / تدافعی برای مهارت رانندگان در پیچیدن در شرایط دشوار طراحی شده است.خودروی جلویی نباید خودروی پشتی را از مسیر خود خارج کند بلکه باید همزمان با آن، دریفت دلخواه خود را انجام دهد. در حالی که خودروی پشتی تلاش میکند تا با قرار گرفتن در مسیر خودروی جلویی او را از دور خارج کند تا بتواند چرخش دلخواه خود را به نمایش بگذارد. اتومبیلی که دچار آسیب یا فشردگی شود، از دور مسابقه خارج میشود. در این رقابت، امتیازات به صورت مقایسه ای داده میشود. خیلی از رانندگان از این رقابت ها انصراف میدهند.
اگر به این رقابت ورزشی علاقه دارید، باید آن را مثل سایر رقابت ها دنبال کنید. در ابتدا با بستن طناب شروع کنید. بهترین روش برای مهارت در این رشته شرکت در مسابقات لیگ دریفت است. این تمرینات را به هیچ عنوان در جاده های شهری یا پارکینگ انجام ندهید چون موجب ناامنی برای دیگران می شوید. وقتی اصول اولیه این ورزش را یاد گرفتید، میتوانید به مراکز اختصاصی تمرین این ورزش بروید و در آنجا تمرین کنید. این کار موجب ارتباط شما با رانندگان حرفه ای این رشته و استفاده از تجارب آنها و همچنین دنبال کردن مسابقات این رشته میشود.