مقالات خودرو : اتومبیلرانی : مسابقات 24 ساعته لمان(قسمت چهارم)

مسابقات 24 ساعته لمان(قسمت چهارم)

در قسمت سوم این مقاله، به رده بندی و مسیر این مسابقات مهیج پرداختیم. در قسمت چهارم قصد داریم تا نگاهی کلی به تاریخچه این مسابقات داشته باشیم.

تاریخچه

سال های 1939-1923

اولین سری از مسابقات 24 ساعته لمان در 26 و 27 می 1923 در جاده های عمومی اطراف لمان برگزار شد. در ابتدای امر قرار بود این مسابقات با نام Rudge-Whitworth   و طی یک دوره سه ساله برگزار شود و در پایان سال سوم، راننده ای که بیشترین مسافت را در مجموع طی کرده است، به عنوان قهرمان معرفی شود؛ اما این قانون در سال 1928 برداشته شد و از آن پس، قهرمان در پایان هر دوره معرفی می‌شود. در آن سال ها مسابقات تحت سلطه رانندگان، تیم ها و خودروهای فرانسوی، انگلیسی و ایتالیایی از جمله بوگاتی، بنتلی و آلفا رومئو بود. اواخر دهه 1930 میلادی، بوگاتی و آلفارومئو به منظور دستیابی به سرعت بیشتر در مسیر مستقیم Mulsanne از خودروهایی با طراحی بدنه جدید و آیرودینامیک استفاده کردند. در سال 1936، مسابقات به دلیل تظاهرات عمومی در فرانسه لغو و با شروع جنگ جهانی دوم با وقفه ای ده ساله روبرو شد.   

سال های 1969-1949

به دنبال بازسازی پیست ها و تجهیزات برگزاری، مسابقات 24 ساعته لمان در سال 1949 از سر گرفته شد؛ گفتنی است، شروع مجدد این مسابقات با توجه ویژه خودروسازان بزرگ همراه بود. گفتنی است، آن سال لوئیجی چینتی و پیتر میشل تامسون از تیم فراری با خودروی 16MM به عنوان قهرمانی دست یافتند و این نخستین پیروزی فراری در مسابقات 24 ساعته لمان به شمار می‌رفت. پس از تشکیل مسابقات اتومبیل رانی قهرمانی جهان در سال 1953 که مسابقات لمان نیز، بخشی از آن بود، کمپانی های فراری، استون مارتین، مرسدس بنز، جگوار و سایر خودروسازان تصمیم به وارد کردن خودروهای مخصوص خود به این مسابقات به منظور رقابت با رقبا و کسب عنوان قهرمانی گرفتند. البته در برخی موارد برگزاری مسابقات با اتفاقات ناخوشایندی همراه می‌شد؛ برای مثال، برخورد خودروی پیر لوق با تماشاچیان در سال 1955 منجر به کشته شدن بیش از 80 نفر شد؛ این حوادث منجر به وضع قوانین جدیدی در خصوص حفظ ایمنی تماشاچیان و شرکت کنندگان شد. در پی این تصادف، کل مجموعه گودال منهدم و پس از بازسازی مجدد، کمی عقب تر رفت و محیطی بزرگتر برای این منظور فراهم شد؛ با این وجود، باز هم هیچ مانعی برای جداسازی این قسمت از مسیر اصلی مسابقه در نظر گرفته نشد. بدین ترتیب، اصلاحاتی نیز در سرعت مجاز خودروها صورت گرفت؛ برای مثال، خودروهای سرپوشیده در مسیر مستقیم Mulsanne می‌توانستند تا 320 کیلومتر بر ساعت برانند. کمپانی فورد با خودروی GT40، بر سلطه فراری با چهار پیروزی پیاپی در فاصله سال های 1969-1966   پایان داد و پس از آن قوانین حاکم بر خودروها و مسابقات به طور شگفت انگیزی تغییر یافت.         

سال های 1980 – 1970

در دهه جدید، مسابقات به سوی سرعت و طراحی بیشتر تغییر مسیر داد. این افزایش سرعت منجر به جایگزینی مراسم سنتی لمان استارت با ایندیاناپولیس استارت شد. با ورود خودروهایی که تنها با هدف مسابقه و رقابت طراحی و ساخته شده بودند، خودروهای معمولی در کلاس های پایین تر به رقابت با یکدیگر مشغول شدند. پورشه 917، 935 و 936 در طول این دهه، حکمران بودند اما بازگشت کمپانی های فرانسوی Matra – Simca و رنو، نخستین پیروزی ها را برای فرانسوی ها بعد از مسابقات سال 1950 به همراه آورد. جان ویر میراژ (John Wyer ‘s Mirage) در سال 1975 برنده مسابقه شد، قهرمانی جان وایر با خودروی Mirage در سال 1975 و ژان روندو با خودروی دست سازش در سال 1980، از دیگر نکات قابل توجه در این دهه به شمار می‌رود؛ چرا که هر دو این افراد، جزو تازه کاران به شمار می‌رفتند.

سال های 1993 – 1981

پایان دهه 1980، به عنوان فصل سلطه پورشه در گروه C جدید مسابقات که موجب تشویق سایرین به سوی خودروهایی کم مصرف شد، شهرت یافت. رانندگی اثربخش با 956 جای خود را به 962 داد. این دو مدل به گونه‌ای بودند، که تمامی مردم توان خرید آنها را داشتند و می‌توان گفت که شش سال این دو خودرو هم تراز یکدیگر حرکت می‌کردند. کمپانی های جگوار و مرسدس بنز نیز، به خودروهای مسابقه ای خود بازگشتند که در این میان جگوار برای نخستین بار موفق به شکست سلطه پورشه با پیروزی در مسابقات سال های 1988 و 1990 شد ( این اتفاق به ترتیب با استفاده از XJR-9 و XJR-12 افتاد). کمپانی مرسدس بنز نیز، با آخرین مدل خودروی مسابقه ای خود یعنی ‘Silver Arrows’، خودروی Sauber C9 در سال 1989 بنده مسابقات شد؛ این در حالی بود که دو کمپانی خودروساز ژاپنی نیسان و تویوتا نیز، با نمونه اولیه خودروهای مسابقه ای خود دیده شدند. در سال 1988، خودروی W.M. – Peugeot کمپانی پژو، رکورد جدیدی از سرعت 405 کیلومتر بر ساعت در مسابقات Ligne Droite des Hunaudieres که به طول مسیر 6 کیلومتری شهرت دارد، به نام خود ثبت کرد. مزدا اولین کمپانی ژاپنی بود که با خودروی 787B مجهز به موتور دورانی در سال 1991 برنده مسابقات شد. سال 1992 و 1993، با خودروی های تولیدی خود وارد مسابقات شد و در پیست با مدل 905 حکمرانی می‌کرد؛ همین موضوع موجب کمرنگ شدن مسابقات Group C formula و World Sportscar Championship  شد. مسیر مسابقات نیز، در سال 1990 دچار تغییرات قابل توجهی شد؛ زمانی که 5 کیلومتر طول مسیر مولسان با دو مانع با نام Chicanes به منظور کاهش سرعت خودروهای شرکت کننده در رسیدن به سرعت بیش از 400 کیلومتر بر ساعت تغییر یافت، روی داد. از آنجا بود که ACO تلاش خود را برای کاهش سرعت خودروهای شرکت کننده در بخش های مختلف مسیر آغاز کرد؛ اگر هنوز سرعت خودروها در نقاط مختلفی از دور مسابقه به بیش از 320 کیلومتر بر ساعت می‌رسد.

سال های 1999- 1994

در پی افول مسابقات قهرمانی خودروهای اسپرت جهانی، مسابقات لمان شاهد بازگشت خودروهایی براساس grand tourer بود. به لطف وجود راه گریز در قوانین مسابقات، کمپانی پورشه موفق به متقاعد کردن ACO در خصوص ورود سوپر ماشین Dauer 962 برای مسابقات لمان به عنوان خودروی تولیدی خود شد و توانست عرصه را مال خود کند. اگر چه، ACO تلاش کرد تا بتواند راه های گریز را ببندد، اما تازه واردانی همانند مک لارن با ظهور اولین خودروی سوپر خودروی خود به لطف قابلیت اعتماد بی ام و F1 GTR مجهز به موتور 12 سیلندر خورجینی، برنده مسابقه شد؛ این گرایش تا دهه 1990 با ساخته شدن خودروهای سوپر به منظور دور زدن قانون ACO، منجر شد تا پورشه، مرسدس بنز، تویوتا، نیسان، پانوز و لوتوس وارد دسته بندی GT شدند. این موضوع در سال 1999 به اوج خود رسید به گونه‌ای که خودروهای GT با نمونه های اولیه بی ام و، آئودی و فراری روبرو شدند. بی ام و در بورس برندگان با تولیدات اولیه و امروزی خود باقی ماند، در حالی که کمپانی مرسدس بنز به دلیل بروز برخی نقایص آیرودینامیکی اساسی با CLR، از دور مسابقات کنار رفت. تاثیر این تولیدکنندگان قدرتمند، منجر به قرض گیری نام سری مسابقات خودروهای اسپرت در آمریکا در سال 1999 به نام مسابقات American Le Mans Series شد؛ این مسابقات تا پایان سال 2013 بعد از ادغام آن با Grand – AM به شکل مسابقات قهرمانی United SportsCars برگزار شد.

سال های 2005 – 2000

بسیاری از خودروسازان از شرکت در مسابقات اتومبیلرانی به دلیل پرداخت هزینه برای شرکت در اینگونه مسابقات، بعد از حوادث 1999 عقب کشیدند. کادیلاک و آئودی تنها خودروهای شرکت کننده در این رقابت ها بودند و کمپانی آئودی با R8 خود، مسابقات را در دست گرفت. کادیلاک پس از سه سال از این مسابقات کناره گیری کرد و علی رغم تلاش پانوز، کرایسلر و ام جی برای کسب موفقیت آئودی در این رقابت ها، نتوانستند عملکرد R8 را داشته باشند. پس از سه پیروزی متوالی، آئودی پیشرانه، تیم کارمندان و رانندگان خود را برای همکاری با شریک خود یعنی بنتلی که در سال 2001 بازگشته بود، آماده کرد؛ کمپانی بنتلی در سال 2003 با Speed 8s  توانایی عملکرد موفق جلوتر از آئودی را یافت.  

از سال 2006

در پایان سال 2005، پس از ثبت پنج پیروزی برای R8، و شش پیروزی برای تیپ دارای موتور هشت سیلندر مجهز به توربوشارژر، آئودی با معرفی نمونه اولیه R10 TDI مجهز به موتور دیزلی، وارد چالشی تازه شد. اگر تنها خودروی شرکت کننده دیزلی در مسابقات نبود، ولی اولین خودرویی با این پیشرانه بود که برنده مسابقات لمان شد. در این دهه شاهد حضور خودروهایی با سوخت های جایگزین همانند زیست سوخت (سوخت اتانول) بودیم. در حالی که کمپانی پژو،  آئودی را سرمشق خود قرار داد و تیپ 908 HDi FAP خود را با موتور دیزلی در سال 2007 دنبال کرد. مسابقات 24 ساعته لمان در سال 2008، رقابت میان آئودی R10 TDI و پژو 908 HDi FAP بود. پس از 24 ساعت مسابقه، آئودی با کمتر از 10 دقیقه برنده مسابقه شد. در مسابقات لمان 2009، پژو سیستم جدید احیای انرژی شبیه به KERS که در مسابقات فرمول یک استفاده شد، معرفی کرد. آستون مارتین در دسته بندی LMP1  وارد رقابت شد، اما هنوز با تیم های اختصاصی GT1 رقابت می‌کرد. آئودی با خودروی جدید R15 TDI وارد گوی رقابت شد، اما در این زمان، کمپانی پژو حکمران مسابقات بود؛ به همین دلیل آئودی اولین پیروزی خود را از 1993 جشن گرفت. مسابقات 2010 دوباره بر تست استقامت و قابلیت اعتماد خودروها تاکید کرد. کمپانی ها در انطباق موتورها و خودروهای خود به قوانین 2010 پیوستند؛ به گونه‌ای که کمپانی پژو سرعت و آئودی قابلیت اعتماد را انتخاب کردند. در پایان مسابقات، هر 4 پژو بازنشسته شدند، 3 تای آنها به دلیل نقص موتور از دور مسابقات کنار رفتند، در حالی که آئودی هر سه مرحله را به پایان رساند. مسابقات سال های 2011 و 2012 به دلیل بروز تصادفات ضایع شد. در سال 2011 در اولین ساعات رقابت، با ورود آئودی برنده به میدان، با رانندگی آلن مکنیش (Allan McNish)، به شدت با تایرهای حفاظتی بعد از دانلوپ بریج، برخورد کرد. در طول شب، آئودی دیگری با رانندگی مایک روکنفلر (Mike Rockenfeller) همین برخورد را در پیچ های مولسن و ایندیاناپولیس اتفاق افتاد. در تمامی برخوردها هیچ آسیبی به رانندگان و تماشاگران وارد نشد. سومین آئودی با رانندگی مارشال فاسلر (Marcel Fassler)، آندره لوترر (Andre Lotterer) و بنویت ترلویر (Benoit Treluyer) برندگان مسابقه بودند. مسابقات 2012 شاهد حضور تویوتا به جای پژو بود، اما یکی از تویوتا ها در پیچ مولسان قبل از غروب آفتاب به دلیل چپ شدن از دور مسابقات خارج شد. آنتونی دیویدسون (Antony Davidson) راننده این خودرو با وجود شکسته شدن دو مهره کمر، توانست خودرو را با توان خود از مسیر خارج کند. تویوتا دیگر نیز، به دلیل مشکلات فنی بعد از غروب آفتاب از دور رقابت کنار رفت و پیروزی را برای بار دیگر به آئودی تقدیم کرد. دومین مرحله مسابقات Aco-backed نیز، که شبیه مسابقات لمان آمریکایی بود، بدون تمرکز روی اروپا برگزار شد. سری مسابقات استقامت لمان که به اختصار سری لمان نامیده می‌شود، با مسافت مشهور 1,000 کیلومتر مسابقات استقامت مجددا رواج یافت و از طریق Asian-Centered Japan Le Mans Challenge در سال 2006 پیگیری شد. مسابقات سال 2011، به اولین مسابقات کاپ بین قاره ای لمان تبدیل شد؛ این مسابقات تلاشی مجدد برای مسابقات قهرمانی جهانی استقامت بود. در سال 2012، مسابقات به هسته مرکزی مسابقات قهرمانی جهانی استقامت FIA، جایگزینی برای ILMC بود. در مسابقات این سال، آئودی R18 e-tron Quattro  به عنوان اولین خودروی هیبریدی الکتریکی شناخته شد. در سال 2014، کمپانی پورشه به عنوان موفق ترین تولیدکننده با مجموع ثبت 16 پیروزی شامل هفت برد متوالی، باقی ماند. پس از سلطه اخیر آئودی در مسابقات، پورشه در سال 2014 با برنامه کارخانه ای شرکت در گروه LMP1 وارد گود رقابت با آئودی شد. کمپانی تویوتا از سال 2012 خودروهای رقابتی خود را وارد میدان کرده است و کمپانی نیسان نیز، برنامه هایی برای مسابقات LMP1 سال 2015 در سر دارد.

&nbs