در قسمت پنجم این مقاله، به بررسی ابداعات صورت گرفته در مسابقات 24 لمان پرداختیم. در قسمت ششم، قصد داریم تا به برخی دیگر از خصوصیات این مسابقات بپردازیم.
سرعت یکی از خصوصیات اصلی مسابقات لمان محسوب می‌شود؛ به همین دلیل بروز تصادف در جریان مسابقه و در مسیر جزء جدایی ناپذیر این مسابقات است؛ لازم به ذکر است که برخی از این اتفاقات هم برای رانندگان و هم تماشاچیان بسیار کشنده هستند. یکی از بدترین تصادفات در تاریخچه مسابقات لمان، به مسابقات سال 1955 برمی‌گردد که در آن پیر لوگ (Piere Levegh) و بیش از 80 تماشاگر در جریان مسابقه کشته شدند. به دنبال این فاجعه، برگزاری تعدادی از مسابقات همانند مسابقات Grand Prix در آلمان، اسپانیا و سوئیس در سال 1955 لغو شد. بروز همین تصادفات مرگبار، موجب وضع قوانینی در زمینه ایمنی مسابقات هم برای رانندگان و هم تماشاچیان شد.
تقریبا در تمامی دهه های برگزاری مسابقات، شاهد بروز تصادفات وحشتناکی بوده‌ایم؛ همانند سال 1972 که سویید جو بونیر (Swede Jo Bonnier) پس از برخورد به یک خودرو فراری در نزدیکی قسمت Indianapolis به جنگل اطراف پیست پرتاب شد و در دم جان داد. در دهه 1980، این مسابقات شاهد بدترین نوع تصادفات بود. در آن زمان، اطراف پیست گارد ریل وجود نداشت؛ و مسیر مولسان نیز، دارای پیچ نبود و این دقیقا همان جایی بود که شاهد بروز بدترین تصادفات بود. خودروها، که در آن زمان به موتورهای قدرتمند مجهز به توربوشارژر مجهز بودند، می‌توانستند قبل از رسیدن به پیچ به سرعت 378 تا 403 کیلومتر بر ساعت دست پیدا کنند؛ البته هنوز نیز، خودروها در 6 کیلومتر انتهایی به این سرعت دست می‌یابند. در سال 1981، تیری بوتسون (Thierry Boutesn) به صورت کاملا وحشتناکی در مسیر مولسان با پژو WM خود تصادف کرد و یک خط نگهدار در این حادثه کشته شد؛ در همان زمان، راننده فرانسوی به نام جین لوئیس لافوسه (Jean-Louis Lafosse) در همین مسیر ناگهان به سمت راست پیچید، از سمت راننده و با سرعت بالایی که داشت، به مانع Armco برخورد کرد. در مسابقات سال 1984، راننده بریتانیایی به نام جان شلدون (John Sheldon) با بیش از 320 کیلومتر سرعت در پیچ مولسان تصادف کرد؛ آستون مارتین Nimrod وی پس از برخورد به موانع Armco، روی درخت افتاد. انفجار خودروی این راننده پس از برخورد به گارد ریل چنان شدید بود که حتی درختزار اطراف پیست نیز، دچار حریق شد. شلدون از این آتش سوزی جان سالم به در برد و یک خط نگه دار کشته و دو خط نگهدار دیگر به شدت مجروح شدند. دریک السون آمریکایی نیز، با خودرو خودش به خودروی شلدتون برخورد کرد ولی از این سانحه جان سالم به در برد.
تصادف مشابهی در سال 1985 برای برایتون دادلی وود (Briton Dudley Wood) در زمان تمرین با پورشه 962 روی داد. شدت برخورد با با گارد ریل به حدی بود که با سرعت بیش از 230 کیلومتر بر ساعت، حتی پوسته موتور شکاف برداشت. خوشبختانه وود در این حادثه آسیبی ندید. در همان سال، جان نیلسن (John Nielsen) با مرسدس Sauber در مسیر مولسان با بیش از 355 کیلومتر بر ساعت سرعت، واژگون شد؛ خودرو روی سقف افتاد ولی نیلسن بدون هیچگونه آسیبی از آن خارج شد. در سال 1986، جو گارتنر (Jo Gartner) در حال رانندگی با پورشه 963C خود، با موانع موجود در مسیر مولسان برخورد و پس از واژگون شدن مجددا با گارد ریل برخورد و و به طرف درخت های اطراف پیست رفت. راننده 32 ساله این خودرو در جا جان خود را از دست داد. در سال 1987، راننده آمریکایی پرایس کوب (Price Cobb) با خودروی پورشه 962C روی روغن لیز خورد و تصادف شدیدی داشت؛ در این تصادف، باک منفجر و خودرو آتش گرفت؛ ولی کوب بدون هیچگونه جراحتی از خودرو خارج شد. تصادف مرگبار گارتنر (Gartner) عنوان مرگباترین تصادف در تاریخ این مسابقات را به خود اختصاص داده بود؛ تا در سال 2013 که آلن سیمونسن (Allan Simonsen) تصادف کرد، بعدها در سال 1997 تصادف مرگبار سباستبن انجولارز (Sebastian Enjolars) این عنوان را از آن خود کرد. یکی از قابل توجه ترین تصادفات اخیر، تصادفی شدید ولی بدون تلفات جانی با خودروی مرسدس بنز بود. مرسدس بنز CLRs در زمان رقابت در سال 1999 به دلیل عدم وجود خصوصیات آیرودینامیک، چسبندگی خوبی نداشت و ممکن بود روی هوا بلند شود. این اتفاق در روز آزمایش مسابقات لمان افتاد، ولی کمپانی مرسدس بنز ادعا کرد که این مشکل را بر طرف کرده است با این حال، این اتفاق دوباره هنگام دور تمرینی قبل از شروع مسابقات روی داد. مارک وبر (Mark Webber) در هر دو موقعیت راننده بداقبالی بود.
آخرین و شدیدترین تصادف در حین برگزاری مسابقات رخ داد و پیتر دامبرک (Peter Dumbreck) با خودرو مرسدس بنز CLR روی هوا بلند شد، از روی گارد ریل پرید و چندین متر آن طرف تر وسط درختزار فرود آمد. هیچ یک از رانندگان در این سه تصادف آسیب ندیدند، اما کمپانی مرسدس بنز به سرعت از مسابقات کناره گیری کرد و به برنامه خودروهای اسپرت خود خاتمه داد. در سال 2011، سه خودروی آئودی در مسابقات شرکت کردند که دو خودرو از آن ها دچار سانحه شدند. در انتهای اتمام زمان اول، خودروی شماره 3 با رانندگی آلن مکنیش (Allan McNish) با یکی از خودروهای فراری GT برخورد کرد و در نتیجه آن خودروی مکنیش به شدت به دیوار تایرهای کنار مسیر برخورد و تکه های آن به هوا برخاست و تعدادی از عکاسان کنار مانع را مجروح کرد.
در یازدهمین ساعت مسابقه، تصادف شدید دیگری این بار برای خودروی شماره 1 با رانندگی مایک راکنفلر (Mike Rockenfeller) در زمان برخورد با خودروی فراری GT دیگر روی داد. هنگام عبور از پیچ Indianapolis، راکنفلر با سرعت 270 کیلومتر بر ساعت به گارد ریل برخورد کرد و از پیست خارج شد. در اثر این برخورد، دست اندرکاران مسابقه مجبور به تعمیر گارد ریل تخریب شده قبل از شروع مجدد مسابقه شدند. با این که هر دو خودرو آئودی از دور مسابقات خارج شدند، ولی به هیچ یک از راننده ها آسیبی نرسید. در طول سالیان، ایمنی خودروها رفته رفته بالاتر رفت تا سال 2014 که قوانینی در این خصوص وضع شد و طبق این قوانین، همه خودروها باید در پیست تیم های امدادرسان داشته باشند. در سال 2012، آنتونی دیویدسون (Anthony Davidson) راننده تیم تویوتا، رانندگی یک دستگاه تویوتا TS030 را برعهده داشت ، با خودرو پیرگاسپ پرازینی (Piergiuseppe Perrazini) راننده ایتالیایی فراری 458 برخورد کرد و قبل از برخورد با موانع لاستیکی در پیچ مولسان به دلیل سرعت بالا، به هوا برخاست. همین موضوع موجب واژگون شدن فراری به روی سقف شد. در این برخورد دیویدسون از ناحیه ستون فقرات آسیب دید. در سال 2013، راننده دانمارکی مسابقات یعنی آلن سیمونسن پس از برخورد با موانع در پیچ Tertre Rouge در بیمارستان جان خود را از دست داد. درست در همان نقطه برخورد، درخت بزرگی مماس با گاردریل وجود داشت و هیچ کاری از دست گاردریل ساخته نبود.