چراغ های جلو که جزو موارد الزامی و حیاتی در خودرو و دیگر وسایل نقلیه به شمار می‌روند، از اهمیت بسیاری در هنگام رانندگی برخوردار هستند؛ چرا که بدون وجود این چراغ ها، رانندگی در شب و یا در شرایط بد جوی غیر ممکن بود. این چراغ ها با روشن کردن مسیر پیش روی راننده، قدرت و توانایی حرکت در تاریکی را به وی می‌دهند. با پیشرفت روزافزون علم و فناوری و گسترش صنایع خودروسازی انواع مختلفی از چراغ ها طراحی و تولید شده‌اند که هر کدام مزایا و معایبی دارند که در ادامه به بررسی هر یک از آنها می‌پردازیم. اما در ابتدا لازم است تعریفی از چراغ جلو و ساختار آن ارائه کنیم.
ساختار چراغ های جلو
چراغ جلو، همانطور که از نام آن پیداست، چراغی است که در قسمت جلوی وسایل نقلیه گرفته و از کاسه و لنز مخصوص تشکیل شده است و وظیفه آن، روشن کردن مسیر پیش روی راننده در تاریکی، شرایط بد جوی، و دیگر مواردی که منجر به کاهش دید می‌شوند، می‌باشد. گفتنی است، نور ساطع شده از این چراغ ها نباید به گونه ای باشد که دید رانندگان روبه رو را مختل کند. چراغ های جلو نخستین بار در اواخر دهه 1880 میلادی معرفی شدند. جالب است بدانید که چراغ های جلوی الکتریکی در سال 1898 توسط کمپانی Electrical Vehicle واقع در هارتفورد کانکتیکات آمریکا و به عنوان یکی از تجهیزات سفارشی روانه بازار شدند؛ تا پیش از آن زمان، نور این چراغ ها با استفاده از استیلن یا نفت تامین می‌شد. چراغ های جلوی گرد هفت اینچی نخستین بار در آمریکا و در سال 1940 به صورت استاندارد بر روی خودروها نصب شدند و به تدریج در کشورهای دیگر از جمله استرالیا، ژاپن و انگلستان رواج پیدا کردند. همان طور که گفته شد، این چراغ ها به عنوان یکی از مهمترین بخش های سیستم روشنایی وسایل نقلیه وظیفه تامین نور را در تاریکی بر عهده دارند. از دیگر وظایف سیستم روشنایی خودرو می‌توان به آگاه سازی دیگر رانندگان از ابعاد و جهت حرکت خودروی شما اشاره کرد. این چراغ ها بر اساس لامپ مورد استفاده به سه دسته اصلی هالوژن، زنون و LED تقسیم بندی می‌شوند. گفتنی است، تکنولوژی به کار رفته در تامین نور نیز، می‌تواند مبنای تقسیم بندی چراغ ها قرار بگیرد.
چراغ های هالوژن
در جدول مندلیف، هالوژن به گروهی متشکل از 5 ماده شیمیایی بسیار واکنش پذیر و سمی اطلاق می‌شود که در دسته نافلزها قرار گرفته اند.
لامپ های هالوژن که به طور گسترده در چراغ های جلوی وسایل نقلیه مورد استفاده قرار می‌گیرند، از یک رشته نازک تنگستن و یک حباب شیشه ای حاوی گاز هالوژن تشکیل شده‌اند. با هر بار روشن کردن چراغ، گاز هالوژن موجب داغ شدن رشته تنگستن و در نتیجه تولید نوری سفید رنگ می‌شود.
چراغ های زنون
زنون، گازی بی رنگ، بی بو و واکنش ناپذیر است که در مقادیر بسیار کم در اتمسفر یافت می‌شود و استفاده از آن در چراغ های جلو، در حال گسترش است.
این لامپ ها به دلیل ساطع کردن نوری سفید رنگ ناشی از ایجاد قوس الکتریکی بین دو الکترود، از محبوبیت خاصی بین خودروسازان برخوردارند.
چراغ های LED
LED که مخفف عبارت "Light Emitting Diode" و به معنای "دیود ساطع کننده نور" می‌باشد، دیودی نیمه رسانا است که با دریافت ولتاژ روشن می‌شود.
اما اگر دقت کرده باشید، تنها قسمت بالایی آن روشن می‌شود و نیمه پایینی آن باید خنک بماند. به همین دلیل، ساختار این لامپ های کوچک با لامپ های هالوژن و زنون کاملا متفاوت است.
مزایا و معایب لامپ های هالوژن، زنون و LED
هر یک از این لامپ ها مزایا و معایب مخصوص به خود را دارند و به همین دلیل نمی‌توان گفت کدام یک بهترین هستند؛ انتخاب هر یک از آنها، به نیازها و اولویت های خریدار بستگی دارد. با نگاهی به جدول زیر که در آن مهمترین مزایا و معایب این لامپ ها ذکر شده‌اند، متوجه می‌شوید که هیچ یک از آنها بر دیگری برتری ندارد و انتخاب آنها از سوی هر فرد، کاملا سلیقه ای است.
|
نوع لامپ |
مزایا |
معایب |
|
هالوژن |
نور سفید و شفاف، طول عمر زیاد، هزینه تعویض کم |
تولید گرمای زیاد، اتلاف انرژی، هنگام تعویض حباب باید دقت زیادی به خرج دهید، در صورت تماس با مایعات به سرعت واکنش نشان می‌دهند |
|
زنون |
نور بسیار مناسب، مصرف انرژی کمتر و طول عمر بیشتر در مقایسه با لامپ های هالوژن |
گران قیمت، به دلیل ایجاد نور خیره کننده ممکن است سبب آزار راننده مقابل شوند |
|
LED |
اندازه کوچک، مصرف انرژی بسیار کم، ساختار متفاوت |
گران قیمت، به دلیل تولید گرمای زیاد بیشتر از لامپ های هالوژن و زنون باید خنک شوند |