وجود طرفداران و علاقه‌مندان بی‌شمار، برگزارکنندگان و مجریان مسابقات فرمول یک را به جستجوی راه‌حل‌ها و ترفندهایی برای افزایش هیجان و جذابیت این مسابقات وامی‌دارد. از همین رو تکنولوژی و فرمول یک، از دیرباز دست در دست یکدیگر گذاشته و در کنار هم به پیش می‌روند. سالانه میلیون‌ها دلار صرف تحقیقاتی در راستای بهبود هرچه بیشتر شرایط و قوانین این مسابقات می‌شود. در این مقاله نیز قصد داریم شما را با پنج فن‌آوری جدید که سبب افزایش سرعت خودروهای فرمول یک شده‌اند، آشنا کنیم.
1. وزنه تعادل (2005-رنو R25)
همان‌طور که می‌دانید، تایرها نقش مهمی در حفظ تعادل خودرو ایفا می‌کنند. در مسابقات فرمول یک نیز، تایرهای نرم با سیستم تعلیقهای خشک همواره در حال مبارزه هستند تا این تعادل برقرار شود. به منظور عملکرد بهتر خودرو هنگام عبور از ناهمواری‌ها و یا گذر از پیچ‌ها، یک وزنه داخل دماغه خودرو آویزان شده است که تعادل خودرو را در هر شرایطی حفظ می‌کند. برخلاف خودروهای معمولی که ضربات و تکان‌ها از طریق سیستم تعلیق و تایرها به بدنه و کابین منتقل می‌شود، خودروی R25 تیم رنو توانست با استفاده از این فن‌آوری به خوبی از پس شرایط مختلف بربیاید. اگرچه استفاده از این تکنولوژی مدت کوتاهی پس از عرضه ممنوع شد، اما وسیله جدیدتر و بهتری به نام فنر J جای آن را گرفت. گفتنی است، تنها مزیت فنر J نسبت به وزنه تعادل، کوچک‌تر بودن آن است.
2. طراحی آیرودینامیک (سال2008-فراری F2008،سال2004-ویلیامز FW26)
اگرچه این دو خودرو به یک دلیل شهرت یافته‌اند، اما از جهات بسیاری با یکدیگر تفاوت دارند. اگر اغراق نباشد، باید بگوییم که FW26 دارنده شاخص‌ترین و متفاوت‌ترین دماغه در خودروهای فعلی فرمول یک می‌باشد. برخلاف دماغه‌های نوک تیز معمولی، FW26 از یک دماغه پهن و مسطح بهره می‌برد و پایه‌های باله جلوی آن تا زیر دماغه امتداد یافته‌اند. این امر سبب می‌شود فضای بیشتری برای عبور هوا به وجود بیاید. پس از مدتی مهندسان تیم ویلیامز با طراحی یک دماغه استاندارد نشان دادند حتی یک طراحی معمولی هم می‌تواند کارایی بسیاری داشته باشد. در سوی دیگر، فراری F2008 از آنچه دیگر تیم‌ها در سال 2008 انجام دادند، پیروی کرد. با مطرح شدن علم آیرودینامیک، مهندسان و طراحان به دنبال ارائه بهترین‌ها بودند و طراحی باله‌ها، دریچه‌ها، رکاب‌ها، فلپ‌ها و دیگر بخش‌ها همگی در راستای بهبود عملکرد خودرو صورت گرفتند. وضع قوانین جدید در سال 2009 خط بطلانی بود بر بسیاری از این طراحی‌ها.
3. دیفیوزر (رنو و دیگر تیم‌ها)
اگرچه دیفیوزرهای عقب نقش مهمی در ایجاد نیروی رو به پایین ایفا می‌کنند، اما جزو بخش‌هایی هستند که چندان قابل رویت نیستند. طبق قوانین، تمامی خودروها باید از سطحی مسطح بین دو محور برخوردار و دیفیوزر عقب باید در نزدیکی مرکز محور عقب قرار داشته باشد. تیم‌ها با آگاهی از نقطه ضعف‌های قوانین، یک دیفیوزر دیگر در بالای دیفیوزر اول قرار دادند و بدین ترتیب، چسبندگی چرخ‌های عقب را بدون وجود احتمال درگ، افزایش دادند. گفتنی است، حدود یک سال طول کشید تا قانون‌گذاران این نقطه ضعف را برطرف کردند.
4 و 5. سیستم‌های KERS و DRS (تمامی خودروهای جدید)
این دو فن‌آوری که با راهنمایی‌های رانندگان محقق شدند، کمک شایانی به پیشرفت خودروهای فرمول یک کردند. در سیستم بازیابی نیروی جنبشی (KERS) با قرار گرفتن یک موتور هیبریدی روی پیشرانه اصلی یا گیربکس، قدرت موتور در هر دور حدود 80 اسب‌بخار و به مدت شش ثانیه افزایش پیدا می‌کند که این امر سبب بهبود عملکرد خودرو می‌شود. کامپوتر مورد تایید فدراسیون، بر نحوه استفاده از این سیستم نظارت می‌کند و هر بار که خودرو از خط پایان عبور می‌کند، این نیرو مجددا شارژ می‌شود. گفتنی است، رانندگان و مهندسان به منظور دستیابی به حداکثر بهره‌وری، زمان زیادی را صرف مشخص کردن زمان و مکان استفاده از این انرژی می‌کنند.
سیستم کاهش درگ (DRS) نیز، یک سیستم آیرودینامیکی است که با هدف افزایش سرعت طراحی شده است. در هر مسیر دو یا سه نقطه وجود دارد که در آنها راننده مجاز است باله عقب را با هدف کاهش احتمال درگ و نیروی رو به پایین، بالا بیاورد و از سیستم DRS استفاده کند؛ گفتنی است، این نقاط توسط کامپیوتر فدراسیون به اطلاع راننده می‌رسند. از آنجایی که استفاده از این دو سیستم مغایر با قوانین نیست، هر دوی این فن‌آوری‌ها راه خود را به سوی سوپرخودروها باز کرده‌اند و در آینده‌ای نه چندان دور نیز، شاهد حضور این دو سیستم در سوپر اسپرت‌ها خواهیم بود.