مقالات خودرو : اتومبیلرانی : مسابقات کارتینگ (قسمت دوم)

مسابقات کارتینگ (قسمت دوم)

در قسمت اول از مجموعه مقالات "مسابقات کارتینگ" به معرفی تاریخچه و فدراسیون بین المللی کارتینگ پرداختیم. در این قسمت سعی داریم شما را با بخش های مختلف کارت آشنا کنیم. با ما همراه باشید.

شاسی

شاسی اتومبیل های کارت از لوله های آلومینیومی ساخته می شود. به این دلیل که این خودروها فاقد سیستم تعلیق می باشند، شاسی آن ها باید علاوه بر انعطاف پذیر بودن، از مقاومت خوبی نیز برخوردار باشد تا در پیچ ها دچار شکستگی یا خمیدگی نشود. در آمریکا، شاسی این اتومبیل ها به 4 دسته "Open، Caged، Straight، و Offset" تقسیم می شوند. اما کمیته بین المللی کارتینگ (CIK-FIA)، این خودروها را به دو دسته "Straight" و "Open" تقسیم بندی می کند.

برخلاف کارت های Open که کابین محافظ ندارند، کابین محافظ کارت های Caged راننده را در برگرفته و در مسابقات Dirt Tracks که در جاده های گلی برگزار می شوند، از وی محافظت می کنند. در کارت های Straight، که در مسابقات Sprint Racing از آن ها استفاده می شود، محل نشستن راننده در قسمت وسط شاسی قرار دارد، اما در کارت های Offset، که تنها در پیست هایی که جهت گردش پیچ های آن ها به سمت چپ طراحی شده است، به کار می روند، صندلی راننده در سمت چپ شاسی قرار دارد.

استحکام زیاد شاسی سبب می شود که کارت ها در شرایط مختلف، هندلینگ متفاوتی از خود نشان دهند. در آب و هوای خشک، شاسی های خشک و غیرقابل انعطاف، و در آب و هوای بارانی و شرایطی که کنترل کشش کم تر است، شاسی های منعطف، عملکرد بهتری دارند. با اضافه کردن یا برداشتن میله های عقب، جلو، و یا جانبی، می توان با توجه به شرایط مسابقه، انعطاف پذیری کارت را تنظیم کرد. به جز کارت های دنده ای که اغلب از ترمزهای دیسکی در جلو استفاده می کنند، در بقیه کارت ها دیسک ترمز بر روی محور عقب قرار گرفته است.

وجود سیلندرهای ترمز دوگانه در کارت های دنده ای، قابلیت متمرکز کردن نیروی ترمز بر روی چرخ های جلو یا عقب را در اختیار راننده قرار می دهد. وزن کارت های مسابقات حرفه ای، بدون در نظر گرفتن وزن راننده، بین 75 تا 79 کیلوگرم می باشد. از جمله کمپانی های اروپایی مشهور در زمینه ساخت شاسی های مسابقه ای می توان به Avanti، Tony Kart، Trulli، FA Kart، و از جمله کمپانی های آمریکایی، می توان به Emmick و Margay اشاره کرد. 

موتور

در کارت های تفریحی (Go-Karts) از موتورهای چهار زمانه یا الکتریکی استفاده می شود، اما در کارت های مسابقه ای، موتورهای دو زمانه یا چهار زمانه کوچک قدرت خودرو را تامین می کنند. در موتورهای چهار زمانه، که به صورت استاندارد به سیستم هوا خنک مجهز هستند، می توان با ایجاد کمی تغییرات، قدرت آن ها را بین 5 تا 20 اسب بخار تنظیم کرد. از جمله سازندگان چنین موتورهایی می توان به Briggs & Stratton، Tecumseh Kohler، Robin، و Honda اشاره کرد.

از این موتورها هم در کارت های مسابقه ای و هم در کارت های تفریحی می توان استفاده کرد. کمپانی هایی چون Yamaha، TKM، Swissauto، و Aixro، موتورهای چهار زمانه قدرتمندتری مخصوص مسابقات، با قدرتی بین 15 تا 48 اسب بخار و دور موتوری در حدود 11,000 دور در دقیقه، تولید می کنند. از این موتورها نیز، همانند موتورهای دو زمانه، در برخی مسابقات National Championship استفاده می شود. موتورهای دو زمانه توسط کمپانی هایی چون WTP، Comer، Vortex، Yamaha، و ... طراحی و ساخته می شوند.

این موتورها از موتورهای تک سیلندر 60 سی سی با 8 اسب بخار قدرت، تا موتورهای دو سیلندر 250 سی سی با 90 اسب بخار قدرت، در نوسان هستند. امروزه، موتورهای 125 سی سی TaG از شهرت بسیاری در سرتاسر جهان برخوردارند. دور موتورهای جدید 125 سی سی KF1، به صورت الکتریکی، تا 16,000 دور در دقیقه محدود شده است. اگرچه امروزه موتورهای آب-خنک نیز تولید می شوند، اما موتورهای هوا-خنک از محبوبیت بیش تری برخوردارند. 

گیربکس

عدم وجود دیفرانسیل در خودروهای کارت، سبب سر خوردن یکی از لاستیک  های عقب در هنگام دور زدن می شود. طراحی شاسی این خودروها به گونه ای است که لاستیک عقب که به مرکز پیچ نزدیک تر است، هنگام پیچیدن، از سطح زمین کمی فاصله می گیرد؛ در نتیجه کمی از چسبندگی تایر کاسته شده و کارت راحت تر دور می زند. نیروی موتور به وسیله یک زنجیر یا تسمه به محور عقب منتقل می شود. چرخ دنده های موتور و محور عقب قابل تعویض هستند. شایان ذکر است، به منظور حداکثر بهره وری از موتور، اندازه چرخ دنده ها با توجه به شرایط مسابقه تعیین می شوند.  

موتور کارت های اولیه به صورت Direct Drive طراحی می شدند(در این موتورها، به دلیل عدم وجود گیربکس، نیروی موتور به صورت مستقیم به چرخ ها منتقل می شود)؛ اما مشکلات ناشی از این نوع موتورها، سبب تولید کلاچ های گریز از مرکز برای کارت های مسابقه ای شد. از ژانویه 2007، که موتور کارت های مورد استفاده در مسابقات بین المللی به صورت 125 سی سی و مجهز به کلاچ طراحی شدند، استفاده از کلاچ های گریز از مرکز خشک، در طراحی موتور کارت ها به صورت گسترده رواج یافت. 

لاستیک

رینگ و لاستیک های مورد استفاده در کارت ها، بسیار کوچک تر از خودروهای معمولی می باشند. رینگ ها از آلومینیوم یا آلیاژ منیزیم ساخته می شوند. لاستیک ها نیز، با توجه به نوع شاسی، موتور، و تنظیمات موتور، می توانند فشار وارده بر خود را در هنگام گردش سر پیچ ها، به خوبی تحمل کنند.

همانند دیگر مسابقات اتومبیل رانی، کارت ها نیز می توانند، با توجه به شرایط مسابقه، از لاستیک های مختلفی استفاده کنند:  1. لاستیک های بدون عاج برای آب و هوای خشک، که در حالت های مختلف از جمله بسیار نرم (با حداکثر چسبندگی) و بسیار خشک (مخصوص کارت های تفریحی، با چسبندگی کم تر و دوام بیش تر) تولید می شوند؛

2.  لاستیک های شیاردار برای آب و هوای بارانی، که از مواد نرم تر و نازک تر از لاستیک های بدون عاج ساخته می شوند؛ 3. لاستیک های یخ شکن برای پیست های یخی؛

4. لاستیک های دندانه دار برای زمین های گلی و باتلاقی. شایان ذکر است، کمپانی هایی نظیر Bridgestone، Dunlop، و Maxxis، که از شهرت بسیار زیادی در زمینه تولید لاستیک برخوردارند، به تولید لاستیک خودروهای کارت نیز می پردازند؛ اما برخی کمپانی ها، هم چون MG، MOJO، و Vega، به صورت انحصاری به ساخت لاستیک های کارت مشغول هستند. 

جمع آوری اطلاعات

همانند خودروهای مورد استفاده در دیگر مسابقات اتومبیل رانی، خودروهای کارت نیز، از سیستم های پیشرفته ای برای کسب اطلاعات استفاده می کنند. صفحه نمایش نصب شده بر روی فرمان، اطلاعاتی چون تعداد دور موتور در هر دقیقه (RPM)، مدت زمان سپری شده در هر دور، تعداد دورهای طی شده، بهترین دور، دمای سیستم خنک کننده، دمای هوای خروجی اگزوز، سرعت، و ... را در اختیار راننده قرار می دهد. برخی از این سیستم ها با برخورداری از قابلیت ضبط اطلاعات مربوط به هر دور، امکان پخش مجدد مسابقه و هم چنین انتقال اطلاعات به کامپیوتر شخصی را فراهم می کنند. در سیستم های مجهزتر، امکان نمایش شتاب G، وضعیت دریچه سوخت، وضعیت فرمان، و فشار ترمز نیز، وجود دارد.

با کلیک بر روی تصویر زیر و عضویت در صفحه فیس بوک 1Car، مطالب متنوع سایت را دنبال کنید.