مقالات خودرو : عمومی : سیستم کنترل شروع حرکت (Launch Control)

سیستم کنترل شروع حرکت (Launch Control)

سیستم کنترل شروع حرکت (Launch Control) با هدف کمک به رانندگان خودروهای شهری و مسابقه‌ای طراحی شد. از جمله خودروهایی که از این سیستم استفاده می‌کنند می‌توان به بی ام و سری M، برخی از محصولات گروه خودروسازی فولکس واگن مجهز به  سیستم انتقال قدرت مستقیم (برای مثال بوگاتی ویرون)، پورشه 911 (در حالت Sport++)، پورشه پانامرا توربو، برخی محصولات کمپانی جنرال موتورز، میتسوبیشی لنسر Evolution X MR/ MR Touring مجهز به گیربکس SST با کلاچ دوگانه در حالت S-Sport اشاره کرد. کمپانی نیسان نیز، اگرچه در مدل GT-R از سیستم Launch Control استفاده می‌کند، اما به دلیل آنکه برخی مشتریان استفاده از این سیستم را معادل غیر فعال کردن سیستم کنترل پایداری و در نتیجه بی اعتبار کردن گارانتی سیستم انتقال قدرت می‌دانند، خودروساز کره‌ای سیستم کنترل شروع حرکت را با نام دیگری معرفی کرده است. شایان ذکر است، در این خودرو شما می‌توانید با قرار دادن سیستم کنترل کشش در وضعیت R، از Launch Control استفاده کنید.

عملکرد سیستم کنترل شروع حرکت

سیستم Launch Control با استفاده از یک پدال گاز برقی و یک برنامه کامپیوتری کار می‌کند. این برنامه کامپیوتری با توجه به مشخصات موتور خودرو، میزان شتاب را کنترل می‌کند و بدین ترتیب، دور موتور با توجه به قدرت مجاز و به نرمی افزایش می‌یابد؛ این کار از هرزگردی چرخ ها، مشکلات موتور، کلاچ، و گیربکس جلوگیری می‌کند. در خودروهای مسابقه‌ای، به دلیل آنکه راننده در مدت زمان کوتاهی باید به شتاب مناسب برسد، و از طرفی دیگر، انتقال ناگهانی قدرت زیاد به گیربکس و چرخ ها ممکن است مشکل ساز شود و حتی رانندگان حرفه‌ای نیز، در برخی شرایط نمی‌توانند آن را مدیریت کنند، از سیستم کنترل شروع حرکت فقط در ابتدای مسابقه (هنگامی که خودروها در خط شروع بی حرکت ایستاده‌اند) استفاده می‌شود؛ در چنین شرایطی، پس از آنکه خودرو به سرعت مشخصی رسید، سیستم غیر فعال می‌شود.

تاریخچه

پیشرفت صنایع الکترونیکی در دهه 80 میلادی، زمینه ساز تولید و عرضه سیستم کنترل شروع حرکت شد. در سال 1985، کمپانی رنو با ذخیره اطلاعات خودروی مسابقه‌ای RE60 F1 بر روی یک دیسکت و بازیابی آنها در تعمیرگاه، اطلاعات جامع و کاملی در خصوص عملکرد خودرو حین مسابقه در اختیار مهندسان قرار داد. پس از مدتی، سیستم تله متری (دورسنجی) امکان برقراری تماس و ارسال اطلاعات بین تعمیرگاه و خودرو را از طریق امواج رادیویی فراهم کرد. با پیشرفت و توسعه تجهیزات الکترونیکی مورد استفاده در خودروها، مهندسان توانستند تنظیمات برخی پارامترها را حتی در حین مسابقه اصلاح کنند و بدین ترتیب، عملکرد خودرو را بهبود بخشند. خودروی Williams FW15C که سال 1993 در مسابقات فرمول 1 شرکت کرد، علاوه بر برخورداری از این سیستم، از امکانات دیگری همچون گیربکس نیمه اتوماتیک، ترمز ضد قفل، سیستم کنترل کشش، و سیستم تعلیق فعال برخوردار بود.

با این وجود، در سال 1994 فدراسیون بین المللی اتومبیل رانی با این تصور که این تجهیزات، اهمیت مهارت های راننده را کاهش می‌دهد، استفاده از آنها را غیر قانونی اعلام کرد. دورسنجی دوسویه نیز، اگرچه در آن زمان ممنوع شد، اما پس از مدت کوتاهی دوباره آزاد شد؛ چرا که در صورت عدم استفاده از این سیستم، تجزیه و تحلیل عملکرد خودرو و راننده و یافتن کدهای محرمانه ناقض قوانین، کاری سخت و دشوار بود. استفاده از گیربکس اتوماتیک و سیستم کنترل شروع حرکت، از مسابقات گرند پری اسپانیا در سال 2001 آزاد شد، اما در سال 2004 و به منظور کاهش هزینه های تیم های شرکت کننده در مسابقات فرمول 1، استفاده از آنها مجددا غیر قانونی اعلام شد.